In 2019 en 2020 herdenken we het beëindigen van de Tweede Wereldoorlog, 75 jaar geleden. Reden voor DeBok om stil te staan bij de verhalen van de veteranen die de gemeente Boxmeer kent. De 92-jarige Hans Heijs herinnert zich de oorlog en zijn uitzending naar Nederlands-Indië nog als de dag van gisteren.
Door Wanda Laarakkers
Op 3 augustus 1926 werd Hans Heijs geboren in Boxmeer. Hij groeide op in een ondernemersgezin van zeven kinderen. Hij was een tiener toen in mei 1940 de eerste Duitse soldaten Boxmeer in kwamen. Hans: “Wij stonden veilig achterin de bakkers, - en kruidenierswinkel van mijn ouders, gevestigd vlakbij de pomp die er nu nog staat, toe te kijken.” Nabij het huis van de familie Heijs stond een sigarenfabriek waar de soldaten gehuisvest werden.
In eerste instantie probeerde de familie Heijs door te gaan met hun leven. “Wij liepen gewoon over straat als er raketten door de lucht vlogen. Als de motor afsloeg wisten we dat we snel een huis in moesten vluchten.” Maar in Boxmeer werden op een gegeven moment klopjachten gehouden, op zoek naar jongen mannen, die moesten werken voor de Duitsers. “Om hieraan te ontkomen doken mijn twee oudste broers en ik onder bij boer Denen in Vortum-Mullem.”
In september 1944 stonden er enkele Engelse tanks naast de winkel van familie Heijs. “Iedereen vluchtte bij ons de kelder in. Dit waren angstige momenten. Ons huis was geraakt door twee granaten en onbewoonbaar geworden, we trokken in bij goede vrienden en leefden daar grotendeels in de kelder. Toen het daar te gevaarlijk werd vertrokken we naar familie in Mill. Op de fiets met ons hele hebben en houden, ook het geldkistje van vader. Na enkele weken vertrokken we naar tante Marie in Dongen waar we vier maanden verbleven. Al die tijd gingen we niet naar school.”
In maart 1945 keerde het gezin Heijs weer terug naar Boxmeer. “Alle ruiten van ons huis waren kapot, er was geen glas te krijgen, daarom timmerden we alles dicht. Er was ook veel gestolen. Maar de bevrijding die volgde was een groot feest.
Voor Hans’ ouders bleef hun leven niet zonder zorgen. Hans was dienstplichtig en betrok in 1946 de Kloosterkazerne in Breda. Bij de luchtmacht werd hij opgeleid tot vrachtwagenchauffeur, en datzelfde jaar uitgezonden naar Nederlands-Indië met het 322 squadron. “Met 1800 man erop, vertrok de boot; de Sloterdijk, naar Indië. Ik had er geen moeite mee, voor de familie die achter bleef was het lastiger. We hadden niets, geen telefoon of wat dan ook, leefden op van post en pakketjes met wat lekkers, zoals een blik met kaas, die we van thuis kregen. In 1947 kreeg ik een elpee toegestuurd. Familie en mijn meisje hadden een boodschap ingesproken, geweldig! Die elpee heb ik nog steeds.”
Heimwee kende Hans niet. We hadden een hechte club, het was één pot nat. Ik werkte als vrachtwagenchauffeur, heb me nooit echt onveilig gevoeld.” Toen Hans na drie jaar uit Indië thuiskwam was het feest. De Boxmeerse harmonie stond voor zijn huis als welkomstgroet.
Een huwelijk, zes kinderen en wat jaren later, woont Hans in Boxmeer met zijn partner Jacqueline, waar ze het goed hebben samen. De herinneringen aan de oorlog en zijn diensttijd blijven als een rode draad door zijn leven lopen. “Elk jaar leg ik nog een krans ter ere van zeven gesneuvelde Rotterdamse soldaten bij het herinneringsmonument op het oude kerkhof. Zij kwamen bij ons in de winkel, waardoor ik ze kende. Het waren jonge jongens. Ik bezoek elke twee maanden het veteranencafé Esser, dat vind ik leuk, zo blijven de herinneringen in leven.”
